Ryszard Zięba, „Uwarunkowania polityki zagranicznej Polski na początku drugiej dekady XXI wieku”

Polska polityka zagraniczna na progu drugiej dekady XXI w. znajduje się w korzystnych uwarunkowaniach zarówno wewnętrznych, jak i międzynarodowych. Używając języka analizy SWOT można stwierdzić, że przeważają mocne strony (S) nad słabymi (W) oraz szanse (O) nad zagrożeniami (T). Przeprowadzona analiza prowadzi do wniosku, że wielkie wyzwania stoją przed polską polityką w ramach NATO i Unii Europejskiej, a chyba jeszcze większe przed – ledwie zasygnalizowaną w niniejszym opracowaniu – polską polityką wschodnią, zwłaszcza w odniesieniu do Rosji. To, czy wszystkie te problemy zostaną podjęte i jak zostaną rozwiązane, będzie miało poważne konsekwencje dla pozycji i roli międzynarodowej państwa. Samoistne pozytywne znaczenie ma podjęty i już raczkujący proces pojednania polsko-rosyjskiego. Nie rozwiąże on różnic interesów i spornych problemów, jednak w razie powodzenia może ułatwić korzystne układanie stosunków dwustronnych. Być może przyniesie coś więcej, ale to zależeć będzie nie tylko od aktywności Polski i Rosji, lecz także naszych sojuszników i partnerów z NATO i Unii Europejskiej. Obecnie nie widać zagrożeń dla polskiej polityki zagranicznej, zwłaszcza wychodzących ze środowiska międzynarodowego. Natomiast poważnym wyzwaniem, a nawet zagrożeniem jest nieustabilizowana i spolaryzowana wewnętrzna scena polityczna. Jej nienaturalny charakter widać, po pierwsze – w dominacji dwóch partii prawicowych, z których jedna otwarcie kwestionuje podstawowe kierunki polityki zagranicznej państwa, po drugie – w nikłej reprezentacji w parlamencie politycznej lewicy i bardzo słabego centrum. Konflikt występujący na polskiej scenie politycznej utrudnia powrót do konsensusu w sprawach polityki zagranicznej, a racja stanu faktycznie stanowi tylko najważniejsze interesy narodowe widziane oczami rządzących, podczas gdy powinna obejmować najważniejsze interesy naszego państwa.

Convert your PDF to digital flipbook ↗