Jacek Ziółkowski, „Autorytet polityczny: geneza, ewolucja, symptomy kryzysu”, Warszawa 2012

Lektura tej książki pobudza do podwójnego zastanowienia. Najpierw autor uzmysławia nam, w jak wielu kontekstach funkcjonuje pojęcie autorytetu – otwierając oczy na rozliczne wymiary zjawiska i ideologiczne uwikłania użytku, jaki się z niego czyni w języku pedagogów, mediów i polityków. Inspirujące, nie tylko dla politologów, są dociekania dotyczące wyróżników i mechanizmów powstawania, tudzież nadużywania autorytetów politycznych – z zasadniczym pytaniem: czy w ogóle istnieje autorytet polityczny, niesprowadzalny do ideowego, moralnego, merytorycznego. Przypomnienie precyzyjnych definicji autorytetu, kryteriów kwalifikacji oraz determinant tego zjawiska (od czego zależy zdobycie, posiadanie, zachowanie autorytetu) pozwala wykroczyć poza potoczny stereotyp, zyskać dystans do indoktrynacyjnych i medialno-propagandowych mistyfikacji. Gdy jednak już dowiadujemy się, czym jest autorytet i co – wbrew pozorom i wbrew natrętnej sugestii – nim nie jest, autor wciąga nas w nową przygodę, odnosząc się do problemu, czy dziś autorytet jest nadal czynnikiem istotnym, sprawczym i czy dziś w ogóle jest jeszcze możliwy.