Celem niniejszej pracy jest jedynie rekonstrukcja wizerunku Polski w stosunkach międzynarodowych, a właściwie polskiej polityki zagranicznej, w latach 1945-1989, zwłaszcza uchwycenie jej zasadniczych cech, założeń i działań. Autorzy postawili sobie trzy główne pytania badawcze: jaka była koncepcja polityki zagranicznej Polski w latach 1945-1989?; jakie były jej podstawowe cele i zasady?; oraz jakie działania i inicjatywy podejmowała Polska na arenie międzynarodowej? Nie podjęli natomiast analizy procesu decyzyjnego, w tym próby znalezienia odpowiedzi na pytanie – pod wpływem jakich czynników władze polskie podejmowały konkretne decyzje, czy rozważały warianty innych działań?
Do kogo adresowana jest niniejsza książka? Przesadą byłoby stwierdzić, że do szerokiego grona czytelników. Zdajemy sobie sprawę z faktu, że okres Polski Ludowej nie jest może najbardziej fascynującym etapem historii narodowej Polaków. Niewątpliwie jednak zasługuje na to, aby go poznawać. A więc, dla tych, którzy interesują się niezbyt przecież odległą historią polskiej polityki zagranicznej i stosunków międzynarodowych w latach zimno-wojennego podziału Europy, z pewnością użyteczne będzie przeczytanie tej książki. W pierwszym rzędzie może ona być przydatna dla studentów politologii, stosunków międzynarodowych i historii. Jeśli wezmą ją do rąk badacze, to może ich zainspirować do dalszych poszukiwań. Zamiarem autorów nie było danie pełnego wykładu na temat zawarty w tytule monografii, ale jedynie zaproponowanie szkicu do problemu polskiej polityki zagranicznej w latach 1945-1989. Od czegoś trzeba zacząć…