Tomasz Godlewski, „Lewica i prawica w świadomości społeczeństwa polskiego”, Warszawa 2008

Rodowód pojęć lewicy i prawicy wywodzi się z czasów Wielkiej Rewolucji Francuskiej, kiedy to w Zgromadzeniu Narodowym na prawicy zasiadali zwolennicy starego porządku, zaś po drugiej stronie izby zwolennicy zmian i nowego porządku, czyli lewica. Od czasów Wielkiej Rewolucji Francuskiej lewicę zaczęto identyfikować ze zwolennikami reform społecznych i egalitaryzmem, prawicę zaś z arystokracją i konserwatyzmem. Taki jest też rodowód partii politycznych reprezentujących określone interesy i wyrastające z nich idee. Ukształtowany porządek polityczny został przejęty przez większość XIX wiecznych legislatur europejskich, stając się czynnikiem na ponad 200 lat wyznaczającym spektrum zachowań politycznych. Wraz z rozwojem myśli politycznej obie opcje poszerzały swój zasób ideologiczny, wkraczając w nowe sfery życia społeczno-politycznego, niejednokrotnie przenikając się wzajemnie oraz zmieniając swoje pierwotne znaczenia. W politologii od lat toczą się spory dotyczące znaczenia i zasadności tego klasycznego podziału sceny politycznej. Teza mówiąca o aktualności dychotomii posiada równie dużą grupę zwolenników, co i przeciwników. W najogólniejszym sensie krytyka podziału sceny politycznej na lewicę i prawicę wynika z przekonania części badaczy, że podział ten pozbawiony jest dziś znaczącego waloru heurystycznego i klasyfikującego zjawiska społeczno-polityczne. Teza o trwałości podziału sceny politycznej na lewicę i prawicę wciąż jednak znajduje szersze uzasadnienie i ma liczne grono zwolenników. Odwołują się oni do szerokiego spektrum argumentów zarówno natury teoretycznej, jak i wypływających wprost z empirycznych badań życia społecznego.