Anna Szustek, „Polski sektor społeczny”, Warszawa 2008

Polski sektor społeczny czyli rzecz o różnych formach aktywności społecznej lub o formach życia publicznego służących upodmiotowieniu obywateli w państwie. Takimi strukturami są różne zrzeszenia społeczne. Związki społeczne są bardzo ważnym i interesującym zjawiskiem pod względem społeczno-politycznym, gospodarczym. Jak pisał przed wojną Tadeusz Bigo – spotykają się tu „dwie tendencje: asocjacji i decentralizacji, a z nimi wiąże się ściśle zagadnienie demokracji”. Nowoczesne, obywatelskie społeczeństwa chcą partycypować w zarządzaniu swoimi sprawami. W XX wieku warunkiem demokracji i nowoczesnego państwa stał się udział czynnika społecznego w sprawach publicznych. Formy samoorganizacji obywatelskiej są różne, od uproszczonych stowarzyszeń po samorządy specjalne (społeczne). Wszak samorząd to wykonywanie zadań publicznych przez zorganizowany czynnik społeczny. Do samorządów drogi wiodą przez różne dobrowolne organizacje, które są szkołą działalności na rzecz dobra wspólnego i z drugiej strony pozwalają nabywać umiejętności społecznego współdziałania.