Ewa Maria Marciniak, „Kompetencje przywódcy politycznego”, Studia Politologiczne vol. 5

Stosunek członków organizacji do władzy, jej celów, źródeł i form sprawowania jest istotnym czynnikiem kształtowania ich zachowań organizacyjnych. Przywództwo – mimo, że oparte na różnych założeniach, wartościach i normach kulturowych – rozumiane jest najczęściej jako oddziaływanie na zachowania innych. Powszechnie uważa się, że przywództwo jest zarówno procesem, jak i właściwością.

W artykule przywództwo zostało przedstawione wielowymiarowo, przede wszystkim jako zjawisko psychospołeczne. Proponowane ujęcie znajduje najpełniej swój wyraz w obecnych w literaturze przedmiotu propozycjach typologizujących zachowania przywódcze w tzw. style przywództwa.

Ten wpis został opublikowany w kategorii Czytelnia, Komunikacja polityczna i oznaczony tagami , , , . Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika.

Możliwość komentowania jest wyłączona.