Prezes, skarbnik, sekretarz partii – zadania tych funkcjonariuszy partyjnych zawarte są w statutach, regulaminach i innych aktach regulujących aktywność organizacji partyjnych. Ale nie mniej ważne od wskazanych statutowych ról są te odgrywane przez politycznych aktorów, a nieregulowane przepisami. Taką rolą jest rola politycznego harcownika. Harcownik i harcowanie to pojęcia pochodzące z węgierskiego słowa harc, oznaczającego walkę. Jak wynika z definicji zawartej w Encyklopedii PWN, harcownicy to pojedynczy jeźdźcy wysunięci przed szyk wojska i staczający utarczki z jeźdźcami przeciwnika lub nękający napadami, tzw. harcami. O politycznych harcownikach stosunkowo często pojawiają się wzmianki w publicystyce. Harcownik przedstawiany jest jako polityk dokazujący, nadużywający władzy, łamiący zasady fair play, manipulator, stosujący nieparlamentarny język, etc. Określenie „harce” jest przywoływane wówczas, gdy któryś z polityków zszokuje opinię publiczną swoimi
poglądami.
Harcownik i harcowanie stały się również przedmiotem badań politologicznych. Piotr Pawełczyk traktuje harcownika jako kolejny typ politycznego wizerunku kreowanego przez polityków. Zdaniem autora, wizerunkowa oferta harcownika to połączenie cech dwóch innych kreacji – herosa i błazna, a charakteryzują ją: impulsywność, ekstrawersja oraz wysoki poziom napięcia uzewnętrzniany m.in. przez pełne ekspresji wypowiedzi.
