Ukraina uzyskując niepodległość deklarowała, że będzie demokratycznym państwem prawa. W Konstytucji Ukrainy z 1996 r. w art. 1 zapisano, że „Ukraina jest państwem suwerennym i niezależnym, demokratycznym, socjalnym, państwem prawa”. Procesom uwolnienia od reżimu totalitarnego (komunistycznego) i wprowadzenia instytucji właściwych demokracjom liberalnym na Ukrainie w latach 90. ubiegłego wieku przewodniczyły ówczesne elity komunistyczne. Spuścizna komunistyczna oraz słabość opozycji antykomunistycznej spowodowały, że kształtowanie systemu demokratycznego na Ukrainie nie było pełne i nie zostało ukończone. Nie doszło zatem do konsolidacji demokracji, która oznacza, że demokratyczny system instytucji i reguł gry jest akceptowany przez wszystkie znaczące elity polityczne, czyli „staje jedyną możliwością” (the only game in town), „gdy nikt nawet nie myśli o tym, by działać poza instytucjami demokracji, a przegrani chcą jedynie spróbować jeszcze raz zagrać w ramach tych samych instytucji, w których warunkach niedawno przegrali”.
Celem artykułu jest analiza zmian zachodzących w reżimie politycznym współczesnej Ukrainy. Dla osiągnięcia wspomnianego celu została sformułowana następująca hipoteza: brak określenia, akceptacji i przestrzegania reguł gry (zarówno formalnych jak i nieformalnych) przez główne podmioty życia politycznego powoduje, że w zależności od zmiany ekipy rządzącej (przede wszystkim prezydenta i jego zaplecza) oraz jej działań w ukształtowanym na Ukrainie reżimie hybrydowym odbywa się ruch w kierunku wzrostu cech autorytaryzmu lub wzrostu cech właściwych demokracjom.
