Od zamachu z 11 września 2001 na World Trade Center w Nowym Jorku kwestie terroryzmu i radykalizmu politycznego na stałe zagościły wśród czołowych zagrożeń współczesnego świata. Hiszpania od lat boryka się z terroryzmem ze strony ETA, stała się również ofiarą terroryzmu międzynarodowego w wyniku zamachów terrorystycznych przeprowadzonych przez fundamentalistów islamskich, w Madrycie 11 marca 2004 roku i w Barcelonie 17 i 18 sierpnia 2017 r. Ponadto bliskość Afryki Północnej oraz liczba imigrantów przybywających z tego regionu, wpływa na wzrost radykalizmu politycznego opartego na fundamentalizmie religijnym. W Polsce natomiast mamy do czynienia z niskim zagrożeniem atakami terrorystycznymi i samym radykalizmem. Można się spodziewać, że ta różnorodność natężenia zagrożeniami terrorystycznymi i eskalacji radykalizmu będzie miała swoje odzwierciedlenie w powstających aktach prawnych, regulujących powyższe kwestie, w tym w strategiach bezpieczeństwa. Należy mieć jednak na uwadze, że nie tylko stopień zagrożenia atakami terrorystycznymi i eskalacji ekstremizmu politycznego mają wpływ na tworzenie strategii bezpieczeństwa, lecz także cały szereg determinant o charakterze zewnętrznym, jak i wewnętrznym. Wśród nich można wymienić między innymi członkostwo w organizacjach międzynarodowych, sojusze, trendy w legislacji czy też położenie geopolityczne i związane z tym klasyczne zagrożenia militarne (wojny).
Z uwagi na ograniczoną objętość artykułu, analizie nie zostanie poddany ogół legislacji odnoszącej się do walki z terroryzmem i radykalizmem, a jedynie strategie bezpieczeństwa narodowego oraz inne dokumenty strategiczne, które, z uwagi na swój deklaratywny charakter, wyrażają stosunek władz państwowych do tego rodzaju zagrożeń. W tym miejscu warto dodać, iż ani w Polsce, ani w Hiszpanii, nie obowiązuje jedna ustawa w tej materii.
