Problem Polski, a zwłaszcza Ukrainy polega na tym, że liczne instytucje demokratyczne zapożyczone zostały z Zachodu, stąd ich funkcjonowanie na gruncie państw post-socjalistycznych nie wygląda dokładnie tak, jak przewidują to zachodnie teorie demokracji. Instytucje polityczne spełniają swoje funkcje tylko wówczas, gdy są one dostosowane do miejscowych warunków i tradycji. Doświadczenie potwierdza, że model pewnej instytucji politycznej, jaki w procesie historycznym wypracowany został w jednym państwie, a następnie zapożyczony został przez inne, nie funkcjonuje równie skutecznie, jak przewidzieli to jego twórcy. Czasami taki zapożyczony model pogłębia jeszcze kryzys państwa, jako że nie uwzględnia mentalności i specyfiki danego narodu. Aktualnym dla obydwu państw jest dziś problem udoskonalenia systemu wyborczego i partyjnego. Zarówno w Polsce, jak i w Ukrainie często dochodzi do konfliktów wewnątrz większości parlamentarnej, co w negatywny sposób wpływa na stabilność systemów politycznych obydwu państw. W odpowiednim czasie nie są rozwiązywane problemy gospodarcze, ekologiczne, czy z zakresu polityki społecznej.
Większość czasu parlamentarzyści poświęcają politycznej rywalizacji. Do politycznych rozgrywek dochodzi nie tylko między większością i mniejszością parlamentarną, ale i w w obrębie samej większości, jak i między parlamentarzystami a prezydentem. Nie ma wątpliwości, że przy rozwiązywaniu jakiegokolwiek problemu powinno dochodzić do dyskusji, podczas których należy uwzględniać różnorakie podejścia do uregulowania danej kwestii, a istotą demokratycznego rządzenia powinno być poszukiwanie kompromisu, osiąganie konsensusu. Ten ostatni jest szczególnie ważny w okresie przemian, jako że w tym właśnie czasie od postępowania elity rządzącej zależy rozwój państwa. Nie mniej istotny jest teoretyczny aspekt transformacji systemu społeczno–politycznego Polski i Ukrainy. Stąd też istnieje szansa, że połączone wysiłki polskich i ukraińskich badaczy przyczynią się do udoskonalenia procesu przemian w naszych państwach. Sami zaś naukowcy powinni podnosić ważkie społecznie pytania, zwracać na nie uwagę władzy oraz proponować najbardziej skuteczne modele organizacji życia społecznego.