Celem niniejszego tekstu jest ukazanie specyfiki jednego w procesów „uczenia się” poprzez internalizację złożoności otoczenia zewnętrznego Unii Europejskiej przy re-formułowaniu agendy klimatyczno-energetycznej w erze postkopenhaskiej. Tym samym opracowanie nawiązuje do prawa Ashby’ego, używanego w analizie systemowej do zrozumienia procesu skutecznego zarządzania (regulowania i kontrolowania) złożonymi systemami i ich relacji z otoczeniem poprzez wykorzystywanie wewnętrznej różnorodności. Jednocześnie artykuł nawiązuje do dyskusji na temat dylematów, wobec których stanęła Unia Europejska po szczycie klimatycznym w Kopenhadze (w grudniu 2009 r.) – próbuje jednak powiązać wymiar zewnętrzny unijnej polityki energetycznej i klimatycznej z wewnętrznym (wewnątrzunijnym) pakietem klimatyczno-energetycznym.
