Konfrontacja tradycyjnego paradygmatu polityki jako walki o władzę i jej sprawowania, jak i tradycyjnego paradygmatu władzy jako relacji, z wyprowadzonymi z analizy współczesności wnioskami, prowadzi do tezy o kryzysie tych paradygmatów i zmusza do poszukiwania nowych lub odświeżenia starych, a zapoznanych. Wnioskiem, który z takiej analizy się nasuwa, jest hipoteza o funkcjonalnej strukturalno-systemowej istocie władzy i o polityce, której sensem jest zapewnianie zdolności systemów społecznych do przetrwania i rozwoju. Władza okazuje się być jedynie jednym ze środków polityki. Polityka nie redukuje się do problemu władzy.
