Deficyt polskiej literatury, jaki niewątpliwie widać a propos zagadnienia arbitrażu politycznego głowy państwa, skłania tym bardziej do podjęcia opracowania tematu, zwłaszcza że nasze piśmiennictwo nie czyni arbitrażu głowy państwa osobnym ani też głównym przedmiotem swoich zainteresowań, a w dodatku różnie ujmuje kwestię arbitrażu, jego istoty, ustrojowego sensu i znaczenia, a także szczegółowych narzędzi realizacji. Podjęcie wysiłku uporządkowania owych wypowiedzi, uspójnienia siatki pojęć i wreszcie wypracowania jakichś uogólnień już samo w sobie zachęca do sięgnięcia po temat, który w polskiej literaturze jest różnie, niekiedy wręcz odmiennie prezentowany, rodząc wachlarz ocen i opinii, ale także i kontrowersji. Podjęcie tematu arbitrażu wydaje się zasadne tym bardziej, że jest on przecież jednym z kluczowych problemów ustrojoznastwa i doktryny konstytucyjnej, w której ocena roli głowy państwa i przypisywanej jej funkcji arbitrażowej ciągle była – i w dającej się przewidzieć perspektywie czasowej – nadal będzie aktualna, zajmując w dodatku jedno z ważniejszych miejsc. Poza tym trzeba mieć na względzie i to, że fenomen arbitrażu politycznego jest nieprzerwanie aktualny i dyskutowany ze względu na jego konkretne przejawy oraz skutki w bieżącej polityce.