Jerzy Wilkin, „Działalność badawcza jednostek organizacyjnych Uniwersytetu Warszawskiego – uwarunkowania i skutki finansowe”

Uniwersytet Warszawski oraz całe środowisko akademickie w kraju, powinny wywierać nieustanną presję na władze naszego kraju, w celu zwiększenia nakładów na badania naukowe zgodne z założeniami Strategii Lizbońskiej i celami strategicznymi dokumentu UE zatytułowanego „Europa 2020”, zakładającymi, iż kraje członkowskie powinny przeznaczać 3% PKB na badania i wdrożenia. Jest to jeden z 5 nadrzędnych celów, jakie UE przyjęła w tym strategicznym dokumencie. Rażąco niski poziom finansowania nauki w naszym kraju (0,5% PKB) nie znajduje żadnego uzasadnienia sytuacją ekonomiczną kraju, a jest jedynie wynikiem takiego określenia priorytetów (realizowanych a nie deklarowanych) władzy państwowej, wśród których rozwój nauki i kształcenia znajduje się na dalekim miejscu. Uznajemy tę sytuację za niewłaściwą, nieusprawiedliwioną i niebezpieczną dla rozwoju kraju.
Nawet przy tak niskim poziomie wydatków na naukę, jaką mamy od wielu lat w Polsce, Uniwersytet Warszawski może wydatnie powiększyć środki na badania w ramach uczelni poprzez wdrożenie wielu reform sprzyjających mobilizacji pracowników na rzecz działalności badawczej i usprawniających system organizowania i finansowania badań w ramach uczelni i wydziałów.
Środki przeznaczone na badania ze źródeł krajowych i zagranicznych będą w najbliższych latach głównym źródłem zwiększania przychodów UW i poprawy sytuacji dochodowej naszych pracowników naukowych.
Główny wysiłek jednostek UW powinien iść w kierunku znacznie większego niż dotychczas pozyskiwania funduszy na badania z programów ramowych UE, a w następnej kolejności z Narodowego Centrum Nauki i Narodowego Centrum Badań i Rozwoju. Nie powinniśmy tolerować tego, że połowa jednostek UW nie uzyskuje środków z programów ramowych i nie wykazuje dostatecznej aktywności w ubieganiu się o fundusze na badania ze źródeł krajowych.
W celu znacznej poprawy aktywności badawczej na UW konieczne są odpowiednie działania reformatorskie, zarówno na wydziałach, jak i w skali uczelni. UW i wydziały powinny mieć strategie rozwoju badań naukowych i własne systemy wspierania tego rozwoju. Niezbędne jest wprowadzenie większej niż dotychczas elastyczności w kształtowaniu proporcji między działalnością dydaktyczną i badawczą w odniesieniu do poszczególnych pracowników akademickich. System oceny i kryteria awansowania pracowników w większym niż dotychczas stopniu muszą uwzględniać osiągnięcia badawcze.
Zwracamy uwagę na kluczowe znaczenie adiunktów w intensyfikacji badań naukowych na UW. Stanowią oni najważniejszy potencjał badawczy uczelni, ale wykorzystanie tego potencjału wymaga odpowiedniego wkomponowania tej grupy pracowników w strategie badawcze i dydaktyczne wydziałów.

Convert your PDF to digital flipbook ↗