Partie mniejszości narodowych to stały element wielu systemów partyjnych. Poświecone im prace najczęściej koncentrują się na wyjątkowości tych organizacji, podkreślając, zgodnie zresztą z wynikami badań Michaela Lavera’a i Bena Hunt’a, ich „nieporównywalność”, czy specyficzny wymiar programowy. W przypadku partii mniejszości pojawia się bowiem trudność ze wskazaniem wspólnych cech modelu-rodziny ducha partyjnego (nawiązując do koncepcji Klausa von Beyma), jak to można zrobić w przypadku innych grup partyjnych – socjaldemokratycznych, chadeckich, czy ekologicznych. Niniejszy tekst, z jednej strony, wpisuje się w ten trend i zakłada pewną anachroniczność partii mniejszości – ich odporność na zmiany, które dotykają współczesne partie polityczne. Z drugiej strony, bierze pod uwagę, że przekształcenia tych partii, zgodnie z uniwersalnymi trendami jednak mogły mieć miejsce i posługując się materiałem empirycznym weryfikuje tezę, że partie mniejszości węgierskiej na Słowacji i w Rumunii oparły się tendencji catch-all. Teza ta, ze względu na częste definiowanie partii mniejszości przez pryzmat zaplecza wyborczego – grupy etnicznej (narodowej), jako reprezentowanej i docelowej ma więc nieco przewrotny charakter. Model catch-all zakłada bowiem przełamywanie przez partie ograniczeń samoidentyfikacyjnych grup społecznych w walce o głosy. Testowanie tej tezy pozwoli uchwycić intensywność siły oddziaływania, czy też atrakcyjności kirchheimerowskiego modelu catch-all (ujmującego zmiany organizacyjne, funkcjonalne, wyborcze, które zaszły wśród partii w II poł. XX wielu), traktowanego jako uniwersalna tendencja i dotycząca nie tylko stabilnych demokracji zachodnioeuropejskich. Jak bowiem wskazuje Ingrid von Biezen, w ramach cyklu życia partii (life-cycle scenario), partie polityczne nowych demokracji mogą omijać pewne stopnie rozwoju (np. etap partii masowej) i wykonywać „ewolucyjny skok”. Oznacza to, iż pewien typ partii powstanie w danym okresie niezależnie od momentu, w którym ugrupowania rozpoczęły swe funkcjonowanie.
