Niezmiernie symptomatycznych przykładem zawirowań, do jakich dochodzi w tym we współczesnej tradycji liberalnej, wydaje się być twórczość Johna Gray’a. Niegdysiejszy wzorcowy liberał, autor standardowych opracowań historii liberalizmu jak i tekstów kanonicznie liberalnych, przeszedł znamienną ewolucję, której świadomym wyznacznikiem był postulat dostosowania liberalizmu do wymogów ponowoczesnej współczesności. Jak bowiem kategorycznie, w sposób charakterystyczny dla dojrzałego postmodernizmu stwierdza Gray, „Kondycja ponowożytna, sytuacja współistnienia wielości prowizorycznych perspektyw pozbawionych jakichkolwiek racjonalnych czy transcendentalnych podstaw bądź jednoczącego je światopoglądu, jest nasza kondycja, dana nam jako los historyczny, i udawanie, że jest inaczej, niczemu nie służy”. Jakkolwiek niezmiernie trudno określić jest punkt dojścia – wyznaczyć jednoznacznie stopień, w jakim poglądy Graya przynależą w dalszym stopniu do tradycji liberalnej – dryf ideowy autora Po liberalizmie wydaje się ujawniać istotne dylematy, przed którymi staje współczesny liberalizm. Dodatkowa okolicznością zainteresowania poglądami Graya może być fakt, iż staje się on w jakimś stopniu autorytetem niektórych środowisk polskich liberałów, rozczarowanych efektem mechanistycznego przenoszenia do Polski zasad i instytucji społeczeństwa liberalnego oraz odkrywających perspektywiczność liberalizmu”.
