Lech Rubisz, „Płynność jako cecha polityczności. Carl Schmitt i Zygmunt Bauman a współczesny dyskurs o granicach polityki”, Studia Politologiczne vol. 37

Zdaniem Z. Baumana ciała stałe nowoczesności zostały roztopione przez żywioły płynne. Nowoczesność na skutek nabywania cech płynności  przeszła w fazę ponowoczesności. Polityka,  jedno z ciał stałych  nowoczesności,  uległa wpływowi żywiołów płynnych, została przez nie otoczona i rozcieńczona. Tradycyjna polityka w metaforze Z. Baumana stała się także płynna, więc ponowoczesna, w interpretacji U.  Becka  stała  się  subpolityką, a wielu współczesnych nazywa ją postpolityką. W dyskusji o granicach polityki nie można pominąć refleksji C. Schmitta na temat pojęcia polityczności. Kluczowe terminy płynność i rozproszenie łączą koncepcje Z. Baumana z koncepcjami C. Schmitta.

Convert your PDF to digital flipbook ↗