Celem artykułu jest analiza Twittera, medium społecznościowego, które służy jako jeden z kanałów komunikacji politycznej, jako narzędzia wspierającego zarządzanie wizerunkiem polityka. Wskazując na cztery poziomy autoprezentacji na Twitterze autor definiuje i charakteryzuje dostępne przestrzenie, poprzez które polityk może kształtować swój wizerunek. Autor przedstawia także koncepcję pojęcia wizerunku internetowego – czyli obrazu samego siebie, jaki swoimi aktywnościami w Internecie a w szczególności w mediach społecznościowych tworzy polityk. Ponadto w artykule znajduje się typologia internetowych wizerunków budowanych przez aktorów politycznych oparta na własnej analizie autora.
