W niniejszym artykule podejmuję temat wzajemnego związku pomiędzy dwoma – istotnymi z punktu widzenia zachowań politycznych – procesami: komunikacją i przywództwem politycznym. Ponieważ badacze nauk społecznych nie mają wątpliwości co do tego, że oba procesy warunkują się wzajemnie, warto w mojej opinii zapytać o charakter zachodzącej między nimi relacji. Czy w istocie mamy do czynienia z niesymetrycznym przepływem informacji pomiędzy liderem i jego zwolennikami? Czy efektywna komunikacja zapewnia efektywne przywództwo? Czy istnieje zestaw „recept” komunikacyjnych gwarantujący przywódcy odniesienie sukcesu?
