Niniejsze rozważania osadzone są w tradycji jakościowych badań nad problematyką koalicji. Warto jednakże zaznaczyć, że nie dotyczą one koalicji w wąskim tego słowa rozumieniu, to znaczy zinstytucjonalizowanej współpracy dwóch podmiotów politycznych, spośród których oba decydują się na utworzenie rządu. Mowa będzie o tak zwanej „cichej koalicji”, czyli o międzypartyjnym porozumieniu, którego osią jest poparcie dla jednopartyjnego rządu mniejszościowego.
W artykule została podjęta próba odpowiedzi na pytanie, czy tego typu porozumienia pozwalające na powołanie mniejszościowego gabinetu mogą być dla demokracji westminsterskiej dysfunkcjonalne. W analizie konkretnego przypadku (case study jako metoda badawcza) – porozumienia pomiędzy Partią Konserwatywną a Demokratyczną Partią Unionistyczną zawartego w Wielkiej Brytanii w 2017 roku – posłużę się klasycznymi narzędziami stosowanymi w badaniach systemów partyjnych: analizą treści (programy wyborcze partii oraz tekst porozumienia), analizą dyskursu (przekaz medialny kreowany przez liderki poszczególnych ugrupowań) oraz pomiarem zmiennych wskazujących na dynamikę systemu partyjnego (wyniki wyborów).
