Ryszard Zięba, Stanisław Bieleń, Justyna Zając (red.), „Teorie i podejścia badawcze w nauce o stosunkach międzynarodowych”, Warszawa 2015

Oddawana  do  rąk  czytelników  książka  koncentruje  się  na  najnowszych  badaniach  i  trendach  naukowej  refleksji  teoretycznej.  Rozpoczyna się  rozdziałem na temat realizmu neoklasycznego. Pomimo, że realizm polityczny nie jest tak popularnym paradygmatem, jak na przestrzeni kilkudziesięciu  lat po zakończeniu II wojny światowej, to nadal stanowi niezwykle przydatne narzędzie do analizy zachowań państw na arenie międzynarodowej. Ze względu na długą tradycję tego paradygmatu w badaniach naukowych postanowiliśmy zaprezentować kolejny etap jego rozwoju, który ma miejsce od końca lat 90. ubiegłego stulecia – czyli realizm neoklasyczny. Jak pisze Marcin Kaczmarski, nurt ten z jednej strony przyznaje prymat w wyjaśnianiu dynamiki stosunków międzynarodowych systemowi międzynarodowemu, a z drugiej – utrzymuje, że wiele zmiennych warunkuje sposób, w jaki państwo interpretuje i reaguje na zmiany w systemie międzynarodowym, co w rezultacie oddziałuje na jego politykę. Realizm neoklasyczny, podtrzymując kluczowe założenie wprowadzone przez Kennetha Waltza o decydującej funkcji systemu międzynarodowego, wkomponowuje elementy innych podejść teoretycznych, wskazujących na znaczenie relacji między państwem a społeczeństwem, rolę polityki wewnętrznej państwa, znaczenie tożsamości aktorów międzynarodowych i norm międzynarodowych.

Ten wpis został opublikowany w kategorii Czytelnia, Polityka zagraniczna i oznaczony tagami , , , . Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika.

Możliwość komentowania jest wyłączona.