Niniejsze rozważania są poświęcone znanemu projektowi „utopii liberalnej” Rorty’ego, wyłożonemu przezeń w pracy Przygodność, ironia, solidarność. Koncepcję tę rekonstruuję w kontekście innych postmodernistycznych wizji ładu społecznego, zakładając, że sytuuje się ona pomiędzy nurtem kontestująco-sceptycznym z jednej, a egalitarno-inkluzywnym z drugiej strony. Może zatem być rozpatrywana jako stanowisko w pewnym sensie kompromisowe. W opinii samego Rorty’ego jego projekt stanowi próbę pogodzenia indywidualistycznych potrzeb wolnościowych, postulatów indywidualnej autonomii i autokreacji – reprezentowanych, jak wskazuje Rorty, przez „ironistów” i „historycystów” w rodzaju Nietzschego, Kierkegaarda, Heideggera i Foucaulta (których można uznać za inspiratorów postmodernizmu kontestująco- sceptycznego) – z ideałami sprawiedliwości i wolności (pojmowanej szerzej, nie wyłącznie indywidualistycznie), obecnymi w poglądach takich myślicieli jak Dewey, Habermas czy Rawls.
