Krzysztof Szczepanik, „Organizacja polskiej służby zagranicznej 1918–2010″, Warszawa 20012

Niniejsza praca w swojej warstwie analitycznej obejmuje z jednej strony ewolucję struktur organizacyjnych centrali resortu, a z drugiej podlegające ministerstwu urzędy zagraniczne. Ten kluczowy element konstrukcji każdego rozdziału został poprzedzony analizą uwarunkowań wewnętrznych i zewnętrznych polityki zagranicznej w danym okresie i uzupełniony o sprawy kadrowe, szkoleniowe oraz pragmatyki służbowej. Zagadnienie rekrutacji i naboru kadr, wpływu systemu politycznego na różne aspekty działania służby zagranicznej to sprawy, które można oceniać obiektywnie i wnikliwie jedynie z dystansu, z dłuższej perspektywy czasowej. W odniesieniu do najnowszych wydarzeń i procesów decyzyjnych, przy braku wiarygodnych danych i rozpowszechnianej (jak w każdej instytucji) wiedzy „korytarzowej” w sprawach personalnych łatwo o pomyłkę, uproszczenia i subiektywizm w ocenie. Z tych względów zrozumiałe jest, że dla współczesnego okresu rozwoju polskiej służby zagranicznej zdecydowałem się na omawianie i relacjonowanie wyłącznie tych zagadnień kadrowych, które oparte były na publikowanych danych i dostępnych dokumentach.